Założenie parkowe przy Pałacu w Jerzmanowej stanowi interesujący przykład wkomponowania zabudowy dworskiej w naturalną konfigurację wzgórzowego terenu. Całość założenia zachowała się w dawnych granicach zabytkowego układu przypadających na 2 poł. XVI w.

Barokowy ogród założono w 1 poł XVIII wieku, w czasie przebudowy dworu za Heinricha von Sacka. Dokonano wtedy zasadniczych zmian w otoczeniu rezydencji, podporządkowując poszczególne elementy koncepcji planistycznej. Na osi nowo ukształtowanej fasady wytyczono reprezentacyjną drogę dojazdową, biegnącą od północy i obsadzono ją lipami. Przed pałacem powstał wówczas prostokątny plac, tworzący niewielki dziedziniec honorowy. Natomiast po przeciwnej stronie rezydencji uformowano czworoboczny parter ogrodowy z wąskim tarasem ziemnym. Jednocześnie po jego wschodniej części powstał okazały ogród ozdobny. Głównym elementem tego założenia była oś wodna ukształtowana na wprost elewacji bocznej prostokątnym szerokim kanałem i okrągłą nieistniejącą już dziś niewielką sadzawką. Od wschodu na osi wodnej znajdowała się niewielka, prostokątna budowla, pełniąca rolę belwederu, której nikłe resztki można odnaleźć jeszcze wśród poszycia parku. Prowadziło do niej wejście po terenowych rampach, łączących się drogą obiegającą kanał. Pozostałością urządzenia ogrodu są też pojedyncze lipy, stanowiące pierwotnie obsadzenie dróg. Oś wodna, wyznaczona okrągłą sadzawką i kanałem oraz budowla na szczycie wzniesienia, kontynuowana była w kierunku wschodnim prostą drogą, prowadzącą niegdyś na niewielki sztucznie uformowany taras.

Naturalne porośnięte lasem wzniesienie zajmujące południowo-wschodnią część pełniło być może początkowo funkcję zagajnika. W 4 ćwiartce XIX wieku (zapewne dla Hermanna Moderowa) wzniesienie to zaadoptowano na park postromantyczny. Wykorzystano przy tym nierówności terenu i silne nawodnienie, zakładając sieć dróg prowadzących na szczyt wzgórza oraz tworząc wielki ozdobny staw o nieregularnej linii brzegowej.

Cały ogród cieszył się dawniej ogromną sławą i był jeszcze w 1845 r. często odwiedzany. Przyjeżdżano tam konno i dorożkami z okolicznych wsi i Głogowa by oddawać się odpoczynkowi na łonie natury. Było to miejsce pikników, spotkań oraz integracji możnych i arystokracji.

Źródło:

1.Katalog zabytkowych ogrodów i parków województwa legnickiego,

      H. Ciesielski i H.Wrebec, Legnica 1997r.

2.https://mapire.eu/en/map/europe-19century-secondsurvey