Elewacja główna - północna

Pałac w Jerzmanowej powstał w drugiej połowie XVI wieku jako renesansowy dwór. Arystokracja i zamożni wznosili tego typu rezydencje jako manifestację swojego bogactwa i potęgi, a także w opozycji do zbyt dużych, ciężkich w bryle i pełniących często funkcje obronne zamków. Od czasu powstania przez późniejsze okresy zmieniła się bryła pałacu i zmieniał się wygląd fasady głównej. Obecny wygląd elewacji i zdobienia ryzalitu głównego są zasługą barona Heinricha II Georga von Sack właściciela ówcześnie XVIII wiecznej rezydencji.

 

Elewacja główna – północna - złożona jest z 7-osiowego korpusu głównego i 2 osiowych ścian skrzydeł bocznych. Jej najbardziej ozdobną część centralną tworzy trzy kondygnacyjny ryzalit główny, zwieńczony trójkątnym naczółkiem, w którym umiejscowione jest główne wejście. Trzy arkady o łuku koszowym z których środkowa ozdobiona przepiękną kamienną balustradą, a w bocznych kamienne schody prowadzące do drewnianych drzwi wejściowych. Powstanie ażurowej trzema prześwitami i bogato zdobionej motywem kwiatowym oraz ornamentem wstęgowo-cęgowym balustrady datuje się na 1730 r. Charakterystycznym motywem ozdobnym elewacji są także głowice pilastrów w formie dorycko-jońskiej, złożonej ze skośnej ślimacznicy z motywem lambrekinu, wolimi oczami w środku i rzędem perełek u dołu. Ich czas powstania datuje się na początek XVIII wieku, kiedy to zachwycano się grecką architekturą – budownictwem, które zdało egzamin wieków, i którego styl odzwierciedla triumf oraz uosabia władzę.

 

Obecnie jednym z kolejnych kroków jakie podjął już Urząd Gminy Jerzmanowa jako obecny właściciel pałacu jest wykonanie dokumentacji projektowo-kosztorysowej na elewację zewnętrzną wraz ze stolarką okienną i drzwiową, a także na zabezpieczenie ścian i fundamentów budynku przed zawilgoceniem. Po remoncie dachu jest to kolejna inwestycja zbliżająca przywrócenie dawnej świetności tej zabytkowej budowli.